Στη σκέψη και μόνο πώς αισθάνονται τα παιδιά στον πόλεμο, το πόσο δυστυχισμένα, φοβισμένα και ανήσυχα θα πρέπει να είναι, συγκινούμαι και βουρκώνουν τα μάτια μου.
Πιστεύω οτι μια και μόνο εικόνα παιδιών σ΄αυτή τη φρίκη του πολέμου θα μας πει ξεκάθαρα τι αισθάνονται .
Παιδιά που δεν καταλαβαίνουν -εμείς καταλαβαίνουμε;- πώς και γιατί συμβαίνουν όλα αυτά τριγύρω τους. Για ποιο λόγο χάνονται ζωές ανθρώπων, καταστρέφονται τα σπίτια τους και από τη μια στιγμή στην άλλη γίνονται δυστυχισμένα.
Μαυρίλα παντού, αλλά και μέσα στις ψυχούλες τους. Θέλουν να γελάσουν μα δε μπορούν, να χαρούν , να παίξουν, να ζήσουν την παιδικότητά τους. Κοιτούν τριγύρω με μάτια ορθάνοιχτα, γεμάτα με απορία και στα χείλη ζωγραφισμένο ένα μόνιμο <<γιατί;>>
Αχ εσείς, κουτοί και άμυαλοι μεγάλοι, εγωιστές και ασυγκίνητοι μπροστά στη φρίκη του πολέμου!!!
Ευγενία Κ.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.Κι εγώ μερικές φορές νιώθω μέσα μου αυτό το < γιατί>.Αλήθεια γιατί το οικονομικό όφελος αξίζει περισσότερο από ανθρώπινες ζωές;
ΑπάντησηΔιαγραφήΙσως μερικες φορες οι ανθρωποι λενε γιατι υπαρχουν σε αυτον τον κοσμο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ μελοδραματικό το κάνατε δεν είναι και πολύ σοβαρο....
ΑπάντησηΔιαγραφή